ΠΕΠΑΡΗΘΙΟΣ ΟΙΝΟΣ - Το μυθικό κρασί της Σκοπέλου

Ο ΠΕΠΑΡΗΘΙΟΣ ΟΙΝΟΣ

Το μυθικό κρασί της Σκοπέλου

Το νησί της αρχαίας Πεπαρήθου, που πήρε την ονομασία του απο τον γιό του θεού Διόνυσου, δεν θα μπορούσε να μην παράγει το δικό της κρασί.

Το έπραττε δε με τέτοια επιτυχία ώστε η φήμη και η δόξα του να ταξιδέψει στα μακρινά λιμάνια της Μασσαλίας, Ρωσίας και της Μαύρης Θάλασσας και να συμβάλει στην προβολή του νησιού.

   Από τους προϊστορικούς χρόνους έως τις αρχές του 19ου αιώνα σήμα και δόξα της Σκοπέλου, υπήρξε ο περίφημος και ξακουστός “Πεπαρήθιος Οίνος”.

Οι Πεπαρήθιοι (Σκοπελίτες) ως γνήσιοι απόγονοι του Διόνυσου, θεού της Αμπέλου και του Οίνου και με τη βοήθεια του γόνιμου και έυφορου εδάφους του νησιού, ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια της αμπέλου. Πιθανότατα η αμπελουργία και η παρασκευή οίνου να εισήχθησαν στην Πεπάρηθο τον 15ο αιώνα π.Χ, απο τους Κρήτες με αρχηγό τον Στάφυλο, που κατέλαβαν το νησί.

   Ο Πεπαρήθιος οίνος, ήταν μαύρο – μπρούσκο κρασί (οίνος ξηρός πράμνιος κατά τους αρχαίους), ο οποίος παραγόταν από χυμό μαύρων σταφυλιών που είχε παραμείνει στα στέφλα για αρκετές ημέρες. Έπειτα το εκχύλισμα άκμαζε μέσα σε βαρέλια για επτά χρόνια.

   Οι Πεπαρήθιοι, δεινοί ναυπηγοί, ναυτικοί μετέφεραν με δικά τους πλοία το κρασί, στην Αθήνα κυρίως στην Κόρινθο και στο εξωτερικό, ιδίως στα λιμάνια του Πόντου. Χαρακτηριστική είναι η πληροφορία σε λόγο του Δημοσθένη (4ος αιώνας π.Χ): Προς Λακρίτου Περιγραφη: εις τον Πόντον οίνος εισάγεται εκ των τόπων των περι ημάς εκ Πεπαρήθου και Κω και Θάσιος και Μένδαιός. Μαρτυρία βρίσκουμε και στην τραγωδία του Σοφοκλή “Φιλοκτήτης”, (5ος αιώνας π.Χ) αναφέρει, σε διάλογο με Πεπαρήθιο έμπορο, την Σκόπελο “εύβοτρην Πεπάρηθο”.

   Τη σημασία που είχε το κρασί στην προβολή της Σκοπέλου μαρτυρούν τα νομίσματα της Πεπαρήθου που βρέθηκαν και φαίνεται ότι κόπηκαν μεταξύ 510 π.Χ και 14 μ.Χ. Φέρουν παράσταση σταφυλιού ή κλαδιού κλήματος ή κεφαλής του θεού Διόνυσου.

    Η δοξασία του Πεπαρηθιακού οίνου, συνεχίζεται στου νεότερους χρόνους, και επιβεβαιώνεται απο μαρτυρίες του Άγγλου περιηγητή Bernard Landolph, που επισκέφθηκε τη Σκόπελο το 1675 και έγραψε τις εντυπώσεις του: το κυριότερο προϊόν του νησιού ήταν το κρασί που θεωρούνταν το καλύτερο του Αιγαίου.

Τέλος καθώς αναφέρει ο Γεώργιος Κόλλιας, (Ιστορική Γεωγραφία του Ελληνικού Χώρου) τα προσόντα του κρασιού εγκωμίασε και ο περιβόητος Καζανόβα.

   Η διάθεση του κρασιού της Σκοπέλου, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και τις πρώτες δεκαετίες του νέου Ελληνικού κράτους γινόταν με τη χρησιμοποίηση σκοπελίτικων καραβιών. Κατέληγαν κυρίως στις παραδουνάβιες ηγεμονίες και τις πόλεις της νότιας Ρωσίας, την Οδησσό και το Ταϊγάνι και κατά δεύτερο λόγο στη Χίο και στην Κωνσταντινούπολη. Μεταγενέστερα δε πήγαιναν στη Μασσαλία (για ανάμειξη με γαλλικά κρασιά, λόγω καλύτερου χρώματος), το Βόλο και τη Θεσσαλονίκη .

   Αποτέλεσμα των εξαγωγών αυτών υπήρξαν τα κομψά ευρωπαϊκά έπιπλα, σκεύη, εικόνες, κομψοτεχνήματα και κοσμήματα που κοσμούν σήμερα τα σπίτια των απογόνων των σκοπελιτών ναυτικών του περασμένου αιώνα.

Κείμενο - Σύνταξη : Σπυριδούλα Μπετσάνη

Πηγή : Σκοπελίτικοι Παλμοί του Νικ. Νικολαϊδου

Φωτό: Google

Πρώτη Δημοσίευση : Discover Skopelos 2016