Κάπως έτσι θυμάμαι και
εγώ το νησί μου.....μια μεγάλη, ζεστή παραλία. Μπρός τα πόδια μας η θάλασσα,
φορούσαμε το μαγιό και τα τσόκαρα, ανοίγαμε την πόρτα του σπιτιού μας και
τρέχαμε στην "Άμμο". Η γιαγιά μου καθόταν απέναντι στο παλιό
ταχυδρομείο και με αγνάντευε, εγώ περήφανη, που ήμουν μόνη τάχα στην
αμμουδιά, τσαλαβουτούσα όλη την ώρα στο νερό, κάνοντας βουτιές και κατακόρυφα
ώσπου στο τέλος βούλωναν τα αυτιά μου . Λιαζόμουν στην άμμο για να μαυρίσω
χωρίς να νοιάζομαι αν οι ακτίνες του ήλιου ήταν επικίνδυνες και επιδείκνυα το μπλε
μπικίνι, που μου είχε στείλει η νονά μου από την Αθήνα με ύφος "εκατό Καρδιναλίων".
Το
απόγευμα μαζεύονταν και άλλα παιδιά και μπαίναμε στα βαθιά. Γελούσαμε γιατί γνωρίζαμε ότι όπου
και να πατούσαμε ήταν ρηχά, μέχρι ενός σημείου βέβαια αφού οι ιστορίες για την
ύπαρξη πηγαδιών στον βυθό της, μας είχαν λίγο τρομοκρατήσει.
Το βράδυ πηγαίναμε
στην «καντίνα» να φάμε σουβλάκι, καλαμάκι με ψωμάκι ψημένο, τα μετρούσα και
αυτά μαζί με τα παγωτά και τα μπάνια καθώς τη δεκαετία του 80’ μόνο το καλοκαίρι
μπορούσαμε να τα απολαύσουμε. Είχε όμως και αυτή η προσμονή τη γλύκα της, έδινε
άλλη γεύση στο σουβλάκι και το παγωτό. Μετά παιχνίδι στο «Ηρώων» και δίπλα
ακριβώς από αυτό στην «παιδική χαρά». Οι γονείς ρέμβαζαν στα «Καράβια» ή
γευμάτιζαν στην «Πίτσα» του Κεχριώτη και εμείς παίζαμε, γελούσαμε, τσακωνόμασταν
και πάλι αγαπιόμασταν έτσι απλά και εύκολα, όπως μπορούν να κάνουν τα παιδιά.
Τον χειμώνα
βρισκόμασταν κάθε μεσημέρι στον «Συνεταιρισμό» , εγώ, η Καίτη, η Μάχη, η Μαρία,
ο Σταμάτης, ο Παντελής, ο Κωστάκης……. «κλέφτες και αστυνόμοι», «στρατιωτάκια
ακούνητα», «μήλα», «κρυφτοκυνηγητό» και ότι άλλο μπορεί να βάλει η φαντασία ενός
παιδιού ….φτιάχναμε εστιατόρεια, σπίτια, κρυσφήγετα, σκαρφαλώναμε στα δέντρα , τις
σκεπές, γέλια, φασαρία, τρέξιμο και σκόνη. Μαζευόμασταν μόνο για να δούμε στην τηλεόραση την εκπομπή «Ουράνιο Τόξο»
και μόλις τελείωνε βγαίναμε πάλι έξω από την Παναγία
Ελευθερώτρια, μέχρι να ανάψει ο στύλος της ΔΕΗ...... η Παναγία Ελευθερώτρια, η παιδική μας φίλη.
Το βράδυ έπεφτα «ξερή» για ύπνο, ονειρευόμουν ότι πετώ στα σύννεφα, ανάλαφρη και ξέγνοιαστη………….ακόμα θυμάμαι τη φωνή της γιαγιάς
μου, να αντηχεί στην γειτονιά, όταν με φώναζε χωρίς ιδιαίτερη αγωνία, τότε ήταν
άλλοι οι καιροί, αλλά για να επιβεβαιώσει ότι είμαι εκεί κοντά και να συνεχίσει
ήσυχη το πλέξιμο της.
Κείμενο: Σπυριδούλα Μπετσάνη
Φωτό: Μίνα Λυμπιτάκη
